عمر چایخانه یا قهوه خانه در ایران به 400 سال پیش می رسد. این مکان محلی مناسب برای گرد هم نشستن و صحبت و نوشیدن چای و قهوه و دیدن دوستان و آشنایان بود که در ابتدا جهت استفاده توانگران و ثروتمندان ایجاد گردید.

.« حاج محمد علی ملقب به کاشف السلطنه چایکار» که به عنوان کنسول ایران در سال 1276 هجری شمسی در عصر مظفرالدین شاه قاجار به هند اعزام گردیده بود.با شیوه کشت و کار چای و نحوه صحیح مصرف آن آشنا گردید. وی سال ها بعد یعنی در سال 1319، کشت این محصول مردمی را در لاهیجان که آب و هوایی مناسب داشت، آغاز نمود.محلی به نام قهوه خانه در زمان حکومت شاه طهماسب صفوی ایجاد گردید.

چایخانه در سرای عطار با هدف حفظ این فضای سنتی و ارزشهای تاریخی در محل قدیم آشپزخانه و چایخانه ، بنا شده است . نمای چایخانه سه دری بوده که با درهای « دولته » چوبی مشبک و شیشه های رنگی تزیین گردیده است . بر روی دیوارها همانند بناهای سنتی ، طاقچه هایی تعبیه شده و در تزیینات دیواری های آن از هنر « کب بری » و « نقاشی قهوه خانه ای » و « کاشی هفت رنگ » استفاده شده است. نقوشی که با هنر « کب بری » ایجاد شده در دو طرف ، نمایانگر درختان انار و پرندگانی است که بر روی آن نشسته و یا در حال پروازند و در وسط هم تصویر « عطار نیشابوری » که در باغی سرسبز و خرم ، با مرغانی در گشت و گذارند و نمایی از بهشت خداوندی است ، خودنمایی می کند.
در بخش دیگری نقاشی با الهام از « نقاشی قهوه خانه ای » با نمایی بزرگ از شاهکار حماسی فردوسی یعنی « شاهنامه » به چشم می خورد که صحنه آه خر نبرد رستم و سهراب را به تصویر کشیده است. زمانی که از بد حادثه ، پدر و پسر رو در روی هم قرار می گیرند و پهلوان ایرانی پهلوی فرزندش را خنجر می درد و آنگاه که او را می شناسد ، با درد و اندوه او را در بغل می گیرد . رو به روی این نقاشی ، تصویری از حماسه کربلا برگرفته از اثر جاوید و ماندگار « استاد محمود فرشچیان » یعنی « ظهر عاشورا » بر دیوار نقش بسته و زمانی را بیان می کند که « ذوالجناح » با تنی زخمی و خون آلود به خیمه ها برگشته و اهل بیت امام حسین (ع) از بزرگ و کوچک.

تور مجازی چایخانه